Sayılarla dolu bir günün ardından kulaklarımda 70’s-80’s esintileriyle geçtim ekranın başına. Değişimler giderek hızlanırken hepimiz farklı arayışların içerisine girdik.
Kendi kendine bir şey öğrenmek çoğumuza daha zor geliyor. Bu yüzden bir yol gösterici, bir öğretmen, bir anlatıcı arıyoruz. Genelde arkadaş çevremde en çok konuştuğumuz konulardan birisidir yol gösterici olmak. Yaptığı işle, karakteriyle, duruşuyla bunu harika yapan insanlar tanıyorum.
Bu zamana kadar edindiğim deneyimler her defasında bana Ramtha’nın sözünü hatırlatıyor; öğrenci hazır olduğunda öğretmen ortaya çıkar. Bu yüzdendir ki hazır olmayana bir şey öğretmeye, anlatmaya çalışmak insanı sonuçsuz bir çabanın içerisine sokuyor.
Diğer türlüsü öyle mi? Her şey ne kadar rahat. Bir şeyler öğrenmek, fark etmek için bütün benliği ile dinleyen birisi var karşında. Bir de sessizce izleyenler vardır. Henüz cesaretini toplayamayanlar ama yaptıklarınızı izleyenler. O yüzden belki de sizi izleyen birileri vardır?
Leave a Reply