Bütün yazıya sinemada izlediğim ilk film olan ve sonrasında da bir rehber olarak defalarca izlediğim Lion King ile başlıyorum çünkü bugünün sabahından gece bu saatlere kadar zihnimde defalarca replikleri döndü. Mufasa’nın Simba’ya verdiği ilk derslerden birisinde Dünya’daki dengeye ve bir kralın buna bakış açısına dair çok anlamlı bir konuşma geçer aralarında. “ …Simba : Ama…
Sonsuzluğun ortasında bir gezegen, gezegenin içinde milyarlarca insan, insanların içinde sonsuz hikaye. Hikayelerin arasındaysa sen, ben, biz… Kendi hikayelerimizin içinde ben, başkası için sen, bambaşkası için o. Hayatlarımızda yine sen, ben, biz… Kendi hayatımda ben, senin hayatında sen, hayatlarımız arasında biz. Farklı insanlarda farklı yollar, farklı insanlarda aynı yollar. Farklı yollarda aynı insanlar, aynı yollarda…
Çekmecede ya da bir dolabın içinde duran albüm açılır, fotoğraflar bir bir geçilir… Eskiden albümlere bakmayı daha mı çok severdik yoksa onları özel kılan kısıtlı imkanlarla çekilmiş ve saklanabiliyor olmaları mıydı? Şimdilerde ise tek tuşla çektiğimiz her anı yine tek tuşla silebiliyoruz. Peki ya silindiğini düşündüğümüz şey nedir? Fotoğrafı mı görmek istemiyoruz yoksa orada var…
Çok severim 1 Ocak sabahlarını. Sakinliğin en üst seviyede olduğu bir an, sokaklarda zaten kimse olmaz, doğanın kendine kaldığı anlardan biri gibi gelir. Belki de bugün güneş bile henüz doğmaya karar vermemişken uyandığım içindir ama hepimiz gördük ki doğa kendi kendine kalınca, onun düzenine uyup yaşayınca bize nasıl güzellikler sunuyor. Temizlenen hava, berraklaşan sular, unutulan…
Edvard Grieg’in fonda çaldığı, havanın yine gri olduğu ancak yine heyecanla uyandığım bir sabah. 2020 hiç hayal ettiğim gibi olmadı diyebilirim ama bana öğrettikleriyle bu kadar ders dolu bir yılı sanırım yaşamamıştım. Belki de herkes bu yıla dair negatif düşünceler beslerken ben bana öğrettikleri için teşekkür etme yolunu seçiyorum. Hayatın içerisine saklanmış olan gizli güzellikleri…
Günlerdir yazı yazmıyorum. İlk başlarda sebebi farklıyken şimdi farklı oldu. Zaten hep öyle olmaz mı, içinden dersin ki nerden nereye geldik. Bazen hayret edersin hatta böyle değiştiği için her şeye. Sadece değişenlere de değil… Olanlara, gelenlere, gidenlere, olmayanlara. Gün gelir karanlık bir ormanda kaybolmuş gibi hissedersin fakat o ormanın seni Alice’in Harikalar Diyarı’na çıkartabileceğini de…
İnternette bir yerlerde görmüşsünüzdür belki; 10 yıl sonrasına kendinize e posta yollayın, 5 sene sonra kendinize mektup yollayın gibi etkinlikler. Az önce telefonuma tam bir yıl öncesinden bir bildirim geldi. 21:30’da hatırlatmak üzere kurduğum anı hatırlıyorum. Ne kurduğum gündeki niyetim gibi geldi ne de kurulduğu gibi, altında şöyle bir şey daha yazıyordu; “1 sene sonra…
Tanıyorum bu hissi hem de çok iyi biliyorum. Ortaya çıktığı zamanlarda neler yapmış olduğumu ya da daha başka neler yapabileceğimi bana gösteren, yolculuğa anlam katan o anlarda yine yeni ve yeniden enerjiyle dolmamı sağlayan o his. Nasıl da keyifleniyorum böyle olduğu zamanlarda… Arkama yaslanıp hayatın sunduğu bütün o gizli güzellikleri görebilmenin mutluluğu var içimde. Bilmiyorum…
Öyle bir garip bir hafta sonu oldu ki nereden değerlendirsem ben de şaşırdım. İki gün boyunca yazdığım notları birleştireceğim çünkü yine teknolojiden uzaklaşmayı seçtim çokça. Cuma günü yaşadığım sakatlık ertesi günlerin anlam ve önemiyle birleşince içimi bir karışıklık kapladı haliyle. Yıllar sonra böyle bir zamanda sakatlığımın aynı yerden nüksetmesi de çok manidar oldu gerçekten. Yani…
Başlangıçta niyetim 10 kişi ve 10 gün olmasıydı ama 11 kişi ve +1 hazırlık günü ile 11 gün olarak keyifli bir yolculuğa çıktık. Asıl programı uyguladığımız 10 günlük süreç ve 11 kişi olmasından kaynaklı olarak da #10da11 dediğim ekipte birbirinden değerli insanla iletişime geçmek, hayat hikayelerini dinlemek ve son 11 günde yolculuklarında yanlarında olmak benim…