#OzanlaYolda

Deniz kenarında büyüdüyseniz, denizle aranızda farklı bir bağ olur ve bunu gerçekten sadece yaşayan bilir. Hayatın en çok sıktığı, üzdüğü anlardan keyiften uçtuğum, içimin kıpır kıpır olduğu anlara kadar hepsinde kendimi deniz kenarında bulmam olası. Dün akşam güneşi denizle birlikte batırırken aklımdan geçenleri sakladım bu sabah yazmak için. Kırmızı gökyüzüyle, maviliklerin üzerinde giden bir teknenin…

Bu sabahki tutulmadan mıdır bilmem uykusuzluk dengemi bozdu son birkaç gündür. Sonuna geliyoruz bütün hazırlığın, kanatlanıp uçma vakti yakındır gibi bir his var içimde. Bu söylediklerim spiritüel anlamlar taşısa da bilimsel kanıtlarını da dileyenlere sunabilirim, yolları farklı olsa da yolculuklar aynı durumda. Yine son günlerde sözlü şarkıları çok dinlemeyen ben bu sabah geçmişe doğru yolculuk…

Uzun zamandır yaklaşık gece 11-12 civarında uyuyup sabah 5:30-6:00 arasında uyanıyorum. Benim kendi “yeni normalimde” sabahları uyandığımda saat 9:00’a kadar da telefonumu meditasyon için müzik ve olumlamalarımı açmak dışında kullanmıyorum. Geçtiğimiz gün gelen bildirimde ekran kullanımımın yüzde 50 oranında azaldığını söylüyordu, 2019’un son çeyreğinde bu bildirimin tam tersi yönder artıyor diye gelmesi beni endişelendiriyordu çok…

Dün ayın kapanışı gerçekten günün devamında harika oldu. Eski bir basketbolcu olarak, dizlerimi sakatladıktan sonra uzun bir süre basketbol oynayamadım. Oynayamamdaki en büyük en etken 20li yaşların başında menisküslerin ikisini de yırtıp, bir daha zıplamaktan korkar olmamdı. Menisküs tedavisinin sonrasında en önemli şey aslında bacakları daha çok çalıştırmaktır. O yüzden çalıştırmalıydım bir şekilde, sporu hayatımdan…

Geldik 2.ayın sonuna, yine bir Z raporu alma vaktidir. Elbette yine bir aylık süreçte minik virajlardan dönüp, yeni manzaraları izleme şansı ya da virajı döndüğümüz anda karşıdan gelen arabayla kafa kafaya çarpışmadan son anda kurtulmak gibi uç noktalarda ve birbirine zıt deneyimler yaşadım. Ve yine diyorum ki; olan her şeye teşekkür ederim! İlk ayda neler…

“…Kalpten kalbe bir yol vardır görülmezGönülden gönüle giden…” – Neşet Ertaş Enerjisini fazlasıyla hissettiren  ve önümüzdeki yeni yolcululuklara kapılar açan, sendromun çok bir anlam ifade etmediği bir Pazartesi sabahında başladım aklımın ve ruhumun içindekileri kelimelere dökmeye… Çok heyecanlı olduğum zamanlarda uzun cümleler kurmak beni mutlu ediyor neden bilmiyorum. Heyecandan konuşamamak gibi durumu da pek yaşamamışımdır…

Yine bir gün boşluk bırakarak yazıyorum. Sürekli spor yapan bir insansanız, sporu bıraktığınızda günlük rutinlerin sizi daha çok yorduğunu görebilirsiniz. Havalar serin gidiyor derken Türkiye’nin en güneyinde birden sıcaklık artmaya başladı ve bununla birlikte artan nem üzerimde bir hantallık oluşturdu, yine tanıdık bir his yine çözmesi kolay. Bir de düşük enerjilerden çok etkileniyorum kuvvetle muhtemel…

Dün yazamadım çünkü fiziki olarak bir yoldaydım ve ardından da kendimi çok yorgun hissettiğim için ne bilgisayarla ne de telefonla çok vakit geçirebildim. Bir yandan da hala üzerimde taşıdığım gereksiz yüklerin olduğunu ve bunları atmam gerektiğini anladım, onların çözümlemeleriyle geçti bütün akşam. Çözümleme yapabilmek söylenirken kolay ama yaparken zorlayan eylemlerden. Karmakarışık düşüncelerin, birikmiş deneyimlerin, heyecanların…

Bir yaz gününde doğmuş bir insan olarak henüz ısınmamış havalara bu kadar sevineceğimi hiç tahmin etmezdim. Bunun neyden kaynaklandığını biliyorum, sıcak havanın evde ya da kapalı ortamlarda yarattığı kasvet hiç sevmediğim bir durum. Yoksa etkinlik sektöründe çalıştığım dönem sıcağın altında çok operasyon gerçekleştirdim ve bunu çalışırken hiç fark etmezdim. Aynı durum tatil sürecimle de alakalı,…